سلام

خسته شدم از دست مامانم باعث شد از بچگی خیلی بزرگتر از سنم باشم

همیشه میدونستم مادر عادی ندارم.خونه دوستام میرفتم برام عجیب بود که چرا اینقدر مادراشون ارومن و بچه ها کنار مادرشون ارامش دارن چقدر راحت بغلشون میکنن بهم محبت میکنن

من همیشه از مامانم میترسیدم و دوست ندارم کنارش باشم از بس که منو میزد یبار یادمه اینقدر  کتک زده بودم همه جام کبود شده بود دماغم خون میومد
شاید تعجب کنید فکر کنید من چکار کردم داشتم املا مینوشتم واسه تلویزیون یه ی جا انداختم همیشه شاگرد اول بودم همه معلما ازم راضی بودن ولی مامانم میگفت تو که اول شدی باید بیست میگرفتی نه 19.5 و واسه این میزد منو. من اینقدر ارومم که از دیوار خاک بلند میشد از من نه
هنوزم هر وقت عصبانی بشه یا هلم میده یا میزنه تو سرم  من خیلی براش تلاش کردم حتی وقتی نمیخواست بزور بغلش کردم خیلی محتبش کردم

من برای اینکه احترامش رو نگه دارم هیچوقت چیزی نمیگم یا کاری نمیکنم. بابام پارسال بردش پیش روانشناس گفت باید 4-5 تا قرص مختلف بخوره و اختلال روانی اضطراب شدید هم داره و…

ولی داروهاشو نمیخوره

همیشه داره توی خونه جیغ میزنه اصلا نمیتونه عادی خواسته هاشو بگه سر کوچکترین چیزها داداشم رو میزنه
الان من 19 سالمه ولی هیچوقت بلا هایی که سرم اورد رو یادم نمیره
مثلا مهمونی میریم. خالم پسر خالمو بغل میکنه هواشو داره توی جمع بلند تعریفشو میکنه به همه میگه نگاه کنین امیر چقدر قد بلنده چقدر فلانه چقدر بهمان

مامان من پشتش رو میکنه به من با بقیه حرف میزنه حال همه رو میپرسه با همه خوبه
یا بقیه دوستام بخاطر کنکور مامانشون تا ساعت 1 بیدارن باهم میخونن یا اصلا مشورت میکنن صحبت میکنن باهم
خودش تا حالا چند بار بهم گفته تو دختر من نیستی من نمیخوامت کاش همچین بچه ای نداشتم
من الان تقریبا 7 ماهه که باهاش حرف نزدم هم اون راضیه هم من دیگه همین دعا کنین برام یجای خوب قبول شم بتونم مستقل زندگی کنم