سلام. یجوری نیست که انتظار داشته باشم کسی جوابم بده فقط چون دلم می خواست اومدم بنویسم.من 17 سالمه و کنکوریم. زندگی رو یه سیرکل داغونی گیر کرده که فقط می خوام تموم شه. بچه ای که تیزهوشان میره و معدلش 19 و 80 به بالاست نباید اینجوری باشه نه؟؟ کسی که همش کلاسای المپیاد و نمی دونم پژوهش و مقاله نویسی می رفت، کسی که به خوبی می تونی انگلیسی صحبت کنه و بنویسه باید یکم اعتماد بنفس داشته باشه نه؟ ولی من دورم و پر کردم از آدمایی که هیچ علاقه ای به موفقیت ندارن. خودم و پر کردم از افکاری که فقط شکست توشون موج می زنه! امشب مامانم به مرحله گریه رسید که داری چیکار می کنه با زندگیت ولی یجوری نبود که جوابش و ندونم. خب بذارید از اولش شروع کنم. اولش شاید بچگی تو انتخاب رشته م بود. یه بچه کلاس نهم با معدل 20 و خانم دکتر بچگی ها انتخابی جز تجربی نداشت ولی من رو یه پا وایسادم که ریاضی می خوام. پدر و مادر دوست آشنا مشاور معلم می گفتن تجربی ولی خب آدمی که ذاتا کله شق باشه روش این چیزا جواب نمیده. نمی دونم چی شد چجوری من یه سریال دیدم که در مورد چنتا پزشک بود و من دیوانه وار عاشق سریالش شدم. شاید 15 بار دیدمش. حسشون بعد درمان بیماری ها انقدر واضح بود که با خودم گفتم آاااااااه من می خوام این حس و تجربه کنم. دیوانه وار عاشق زیست شدم منی که ریاضی عشقم  بود. برای ریاضی من نیاز به درس خوندن نداشتم همیشه ریاضیم 20 بود ولی زیست و تقریبا ازش فراری بود و چون تو معدل موثر بود می خوندم. آخرای سال بود و من گفتم تجربی هیچ کس نپرسید چرا فقط راضی بودن که بالاخره سر عقل اومدم. دهم درس مورد علاقم شد زیست البته ریاضی جای خودش بود. می دونید یجوری بود که فکر می کردم ریاضی که ذاتیه اصلا مگه لازمه به عنوان درس دوستداشتنی بهش نگاه کنم تا نمره خوب بیارم؟! دهم گذاشت و من مردد نشدم. همه چیز از اواسط یازدهم شروع شد. دیگه هیچ علاقه ای به اون درسا نداشتم یا درس نمی خوندم یا اگه درس می خوندم ریاضی و فیزیک. حالا فکر نکنید نابغه ای چیزی باشم در حد همون 20 مدرسه. بازم مردد نشدم دوران کرونا شروع شده بود لازم نبود درموردش فکر کنم. تابستون شروع شد من شروع کرم با یه مشاور درس خوندن. زیاد از خودم راضی نبودم ولی خب انقدر زیست و خونده بودم که دیگه تو کتاب دهمم جای نت نوشتن نبود. از اواخر تابستون شروع کردم به این فکر که اگه پزشکی قبول شی خوشحال می شی؟ حتی دانشجوی پزشکی تهران بودن سر ذوقت میاره؟ جواب خیلی ترسناک بود. من اصلا براش هیچان زده نبودم. من فقط بر حسب وظیفه می خوندم. شروع کردم هر روز این سوال و از خودم پرسیدن ولی انگار جواب و می دونستم من رتبه برتر بودن و می خواستم ولی نه تو تجربی. من معماری شریف می خواستم. نمی دونم ابعادش و می تونید درک کنید یا نه ولی این جواب تقریبا  نابودم کرد. دیگه شوقی برای درس خوندن نداشتم. هر روز صبج پامیشدم می گفتم از امروز می خونم ولی ته دلم می دونستم این روز اون روز نیست. گزارشکارم پر شد از دروغ. هر روز سریال و یوتیوب. تا به اینجایی که الآن هستم رسیدم. کسیکه همه رو ناامید کرده. خانواده، معلم، مشاور و حتی خودش و. می گم امسال و ول کن از سال بعد ریاضی بخون کاش آسون بود. کاش می شد… راضی کردن خانواده، حرفای دوست و آشنا، عمری که میره. درسایی که بلد نیستی. آینده ای که معلوم نیست جواب این انتخابت خوبه یا نه. یه سال پشت کنکور موندنی که وحشتناکه .دوستایی که دارن موفقیت و بدست میارن. می گم سال بعد مهاجرت کن. کاش می شد. می گم امسال بخون ولی خب که چی؟ من حتی از پزشکی قبول شدن می ترسم که نکنه مجبور شم 7 سال بذارم. چرا فقط تموم نمیشه؟؟؟؟؟ دیگه حالم داره از این افکار بهم می خوره. اینکه همه چیز بدونی و همه ی راه ها بن بست باشه درد داره و این درد داره منو می کشه.

I wanted to walk on the top of the wold but I’m fu cking disappointed