از بس لبخند مصنوعی میزدم خنده ی واقعی رو یادم رفته بود، فهمیدم دیگه نمیتونم از ته دل خوشحال باشم ، از همه متنفرم،از خودم، اطرافیانم و … همیشه دارم نقش بازی میکنم ، نه احساساتم نه حرف هام نه رفتارام و.. هیچکدوم حقیقی نیستن، اونقدر نقش بازی کردم که خودمم باورم شده ، باورم شده عاشق کسی هستم،باورم شده خوشحالم ، باورم شده زنده ام ، و همین دروغ ها روحم رو مریض کرده دوست دارم برم توی یه کویری، جایی  یه جا که هیچکس نباشه ، داد بزنم ، بدو ام ، به آسمون نگاه کنم ، و خودم باشم و خودم ،فقط همین ، همیشه فکرمیکردم تو زندگیم به مردم اهمیت نمیدم و … ولی حالا فهمیدم بخاطر اهمیت دادن زیاد به مردم، رو آورده بودم به این کار! جدیدا ضمیر ناخودآگاهم دیگه ناخودآگاه نیست، دیگه نمیتونم دروغام رو باور کنم، هروقت میخوام خود قبلم باشم و کارای قبلی رو بکنم، همه نیت ها و افکار و اهداف اشتباه و ناخالص ام-چیزایی که باید از خود انسان هم مخفی بمونن- میان جلوی چشمم، نمیزارن تمرکز کنم ، نمیزارن مثل قبل بازیگر خوبی باشم