سلام

نمیدونم ازکجا شروع کنم،امسال ۲۲ سالم شده،تاحالا رابطه عاشقانه و احساسی نداشتم،نمیدونم چرا ولی همیشه سعی میکردم در برابر رابطه عاطفی جبهه بگیرم،گاهی وقتی دارم تو خیابونا قدم میزنم ادمایی رو میبینم که دست تو دست هم درحال پیاده روی هستن،درحال عشق ورزیدن ب هم،محبت کردن ،لذت بردن از در کنار هم بودن،ادمایی ک باهم تو سختیا تو خوشیا کنار همن بهم ارامش میدن و از همدیگه ارامش میگیرن،وقتی این ادما رو میبینم دلم میخادمنم معشوقی داشتم منم یاری وهمراهی داشتم تا شاید برای لحظه ای دنیا جور دیگه ای برام میشد ولی نمیدونم چرا نمیشه .اصولن ادمایی ک بهم پیشنهاد میدن یا ازم خوششون میاد وقتی حسشون رو بهم میگن یهو درمقابلشون جبهه میگیرم رفتارم ناخوداگاه سرد میشه و…یبارم پیش اومده از یکی ت مجازی خوشم اومده بود ینی یخورده زیاد خوشم اومده بود ولی متاسفانه بارفتارم اونم پروندم و بعدش کللی پشیمون شدم .بتازگی ی پیشنهاد از ی پسری داشتم برای اولین بار ب خودم جرعت دادم تا برای یبارم ک شده برم ت دل چیزی ک همیشه ازش فرار میکردم امروز چهارمین دیدارمون بود اون همسن خودمه از لحاظ قدو هیکل میتونم بگم واقعن جیگره چهرشم ب دل میشینه وضع مالیشم خوبه و رفتارش ،از رفتارش نگم روز ب روز ک میگذرع حس میکنم علاقش وابستگیش بهم بیشتر میشه جوری شده ک از همین الان داره سعی میکنه خودشو برای خاستگاری برای شروط خانوادم و خاستهام اماده میکنه همش نازمو میکشه یجوری باهام رفتار میکنه انگار اسمون دهن باز کرده و من از توش افتادم پایین قربون صدقه از دهنش نمی افته و روزی هزار بار بهم زنگ میزنه و میگه فقط خاستم بگم دوست دارم خاستم یاداوری کنم گ جقد دوست دارم نصف صحبتامون پشت تلفن یا داره بهم میگه دوسم داره یا داره میگه من پاداش کدوم کار خوبش بودم ک خدامنو سرراهش قرار داده منم همش میگم من پاداش نیستم مجازاتم ولی خب حرف ت گوشش نمیره ،بگذریم،مشکل اصلی من اینه با وجود همه اینا من هنوز بهش حسی ندارم جدیدن حس میکنم شاید مشکل روانی چیزی دارم و خب شایدم داشته باشم پدرومادر اصلیم وقتی 6 سالم بود از هم جداشدن پدرم عاشق مادرم بود ولی بهش بارها خیانت کرد الان با مادرو پدرخوندم زندگی میکنم زندگی خوبی دارم پدرخوندم ادم خوبیه اونم تجربه شکست بدی ت زندگیش داشته ولی برای منو مادرم چیزی ک در حد توانش باشه کم نزاشته ولی من از وقتی ب بلوغ رسیدم وقتی یاد کار پدراصلیم افتادم تمام زندیگم عوض شد همش حس ترس دارم نکنه انتخابم اشتباه باشه برای همین تاحالا هیچوقت وارد رابطه جدی نشدم با اینکه پیشنهاداتی داشتم و الانم ی چیز دیگه ک خیلی رومخمه میترسم یکیو مثل همین اقا پسر ک الان درحال شناختشون هستم بخاطر ویژگی های خوبی ک داره انتخاب کنم ولی چون حسی بهش ندارم الان ،دراینده پیشمون بشم ک میدونم احتمال خیلی زیاد میشم یا میترسم اگه صب کنم در اینده بتونم فردیو ببینم ک عاشقش میشم و این فرصتو از دست بدم  و بازم میترسم ک اون اقا پسرو رد کنم و در اینده عاشق کسی نشم یا اونی ک میخام عاشق نشه و فردی ب خوبی این اقا پسر در اینده نصیبم نشه کسی ک برام از جونو دل مایه میزاره و حسرت و پیشمونی بشه مهمون خونم….واقعن نمیدونم چیکار کنم عذاب وجدانم روز ب روز داره بیشتر میشه چرا؟چون این پسر بدجور داره بهم وابسته و علاقمند میشه میترسم ک بهش اسیب بزنم از  طرفی بهش میگم بیا مدتی همو نبینیم من باید منطقی فک کنم ببینم چی درسته چی غلط میگه ت باید منو اول بیشتر بشناسی ت هنوز منو خوب نشناختی الان برای فاصله زوده ب وقتش هرچقد بهای بهت زمان میدم ن الان ک اوایل رابطه ایم ولی من از دل اون پسر میترسم حتی منو علنی کرده ب رفیقاش و چنتا از اعضای خانوادش هم گفته و من میترسم همینجوری پیش بره و من ب نتیجه ای همچنان نرسم و اون بیشترعاشقم شه و من ازونجایی ک ادم مودی هم هستم یهو بزنه ب سرم چون حسی هم بهش ندارم همه جیو تموم کنم و میدونم اون داغون میشه میمیره نابود میشه …تروخدااااا یکی کمکم کنه وگرنه فک کنم خودم کم کم کار دست خودم بدم …خدایا خودت ب دادم برس نمیخام ب خودم اسیب ببینم ن ب کسی اسیب بزنم و دل کسیو بشکنم و اه کسی پشتم باشه ،من واقعن میخام ت زندگی جدیدم خوشبخت بشم میخام واقعن از ته دلم شاد باشم،گاهی فک میکنم شاید بهتره مجرد بمونم چون ت مجردی خوشحالم خوبم دغدغه ندارم ولی الان همش نگران کلی امور مختلفم ازونجایی ک تازه دارم واسه ایندم و کارم هم تلاش میکنم دارم ارشد میگیرم و چنتا برنامه برای کارو ایندم دارم گاهی فک میکنم شاید باید مجردی و تنها بودنو انتخاب کنم تا اروم باشم…..دوستان منتظرنظراتتون هستم ممنونم ازتون