کاش مادر بشم… مادر یک کودک بدسرپرست

میدونم مشکلاتم اندازه ی اون پسر 12 ساله که از خلا عاطفی خودکشی کرد سنگین نیست اما چرا یواش یواش نابودم کردن؟؟ کاش مادر بشم مادر یک کودک که نذارم عین مادرش توی کودکی خودشو ببازه شبا زیر پتو هق هق گریه کنه از زخم زبونای آدما… کاش بچه م نفهمه یه روزی هر کی میخواست یه بی عرضه مثال بزنه منو مثال میزد مگه من نباید کودکی میکردم چرا عاخه این خانواده و فامیلای بی فرهنگ که اشتباهاشونو سنت نامیدن 8 سالگی بهم گفتن بی عرضه چون بلد نبودم ظرف بشورم… من یه بچه ساده و درونگرا بودم که الان فقط از سادگی همینو میدونم که سادگی یعنی موقعی که 9 سالگی شیرینی تعارف کردم به پسرخاله هام که 19 20 سالشون بود نفری ده تا برداشتن و من همین جوری خم وایستاده بودم اونا بهم خندیدن که این همه مدت وایستادم ده تا برداشتن که منو اسکل کنن همه مسخره م کردن و… آره من ماشین بابام توی دهه هشتاد و نود رنو بود خیلی کوچیک و تنگ با ظاهر مسخره توی مدرسه هم مسخره شدم بخاطر همین خیلی زیاد اما برام دیگه مهم نبود چون خیلیا مسخره م میکردن به خاطر اون ماه گرفتگی لعنتی که اسمشو نمیتونم بیارم اینقد اذیت میشم یادش میفتم… آره بابا جونم من هالو ام طبق گفته ی خودت چون یه دونه دوست صمیمی هم تابحال نداشتم من یه آدم تنهام که آرزوم بود و حسرت میکشیدم وقتی دخترا با هم رفته بودن کافی شاپ و واسه هم تعریف میکردن و میخندیدن… من یه آدم تنهام اونم از نوع بدجوورششش اون موقع که قدم زدم بین آدمایی که دونفر دونفر و چن نفر چن نفر با هم حرف میزدن میخندیدن اما من تک اون وسطه…

اگه مادر شم هیچ وقت به بچه م اخم نمیکنم حتی اگه حرف بی ربطی بزنه وسط جمع چون هنوز وقتی میام حرف بزنم اخمات یادمه مامان… موقعی که من با ذوق توی جمع حرف زدم و اخم تو مثل تبر بود برای زبونم…

آره من یه تنهام چون جز تحقیر ندیدم موقعی که نوجوون شده بودم و غرور داشتم و فامیلامون هنوز فک میکردن من بی عرضه م و بهم دستور میدادن و فک میکردن دارن منو تربیت میکنن… من نمیدونم باید کدوم از اون اتفاقا رو بنویسم من از خیلی چیزا صرف نظر میکنم و میرم سمت اینکه من شکستم… از درون شکستم و همون موقع یه آدم دیدم که سرش شلوغ بود حسابی… عاشقش شدم داشتم می مردم از ترس از اینکه از من خوشش نیاد روزی 500 بار دعوا میردم شدید با مامانم که منو ببره دکتر تا دیگه حسرت دخترای خوشگلو نخورم تا اون ازم خوشش بیاد من اعتقادات خودمو باختم تیپ و قیافه م رو طوری کردم که اون میخواد وسط ادمهای خشکه مذهب تحقیر شدم کتک خوردم من باز خودمو قربانی کردم به اسم عشق  من تصمیمات و نظرات خودمو کشتم و یهو به خودم اومدم دیدم افسرده شدم چون اون حالش خوب بود بدون من و من کل زندگیمو بنا کردم روی عشقش… دلم انگار توش آتیش روشن بود دنیام خراب بود دیدم سادگی دیگه معنا نداره چون آدمایی که ساده نیستن پست تر و عوضی تر از یه آدم ساده ن من بدجنس شدم من واسه تک تک آدمای اطرفم نقشه کشیده بودم که بدبختشون کنم من پر بودم از نفرین و کینه و یواشکی خوشحال شدن به خبر مردن یه آدم

من وسط آرزوی آزار دیگران یکیو دیدم شبیه خودم، خیلی دور اما خودش بود… همونی که باید توی زندگیم می بود

یه نفر درست مثل خودم اما بی عرضه نبود، کم حرف نبود، کلی دوست و رفیق داشت اما تنها بود(متاسفانه) ذات خودم اما بی کینه و حرص و انتقام، با اینکه راحت می تونست انتقام بگیره بخشید…

رفتم توی فکر.. انگار قلب خاموشم داشت روشن میشد از مهر و محبت، اون روزا بهترین روزای زندگیم بود

من هنوزم میجنگم براش با اینکه اون درگیر یک عشق شد، خواستم ازش بگذرم چون دوستش داشتم اگه کنار اون خوشبخت تر بود من مانع و مزاحم خوشبختیش نمیشدم اما اون یه عشق غلط بود مطمئن شدم… بگذریم

من رفتم دکتر پوست، ماه گرفتگی با هزار بدبختی پاک شد، بابام ماشین خرید

خداروشکر…

18 سالمه دیگه از ذوقای نوجوونی واسه دوس پسر داشتن خبری نیس الان فقط قدم زدن زیر بارون کافیه واسه یه هفت خوشحال بودنم…

اما هنوز اون زخم زبونا هس ی طوری که امروز دم اذان دعا کردم خانواده م بمیرن

دلم یه جوری شد بعدش، انگار داشتم دوباره بر میگشتم به روزای پر از کینه. اگه اونا بمیرن ناراحت نمیشم اما از عذاب وجدان می ترسم. من الان خدا رو دوست دارم مهربونیشو حس میکنم اما امروز بعد نفرین دلم میگفت خدا دیگه نیست توی قلبت… من نفرینمو پس گرفتم پدر و مادرم رفتن بیرون گفتم خدایا سرنوشت رو می سپارم به خودت… دوست داشتم برنگردن اما برگشتن، من موندم دوباره و دعواها و توهین ها… درونم یع آدم مهربونه که عاشقه، عاشق خونواده ش با وجود حرفایی که نباید می شنید و شنید… یه آدم شاد وربا انرژی که سخت کوشه اما بلا هایی که سرم اومده یه پرخاشگر ساخته ازم که صداشو تا میتونه کلفت میکنه عربده میکشه سر آدمایی که بدبختش کردن و آخرش میرن بهشت، چون بهشت زیر پای مادران است:/ آره کاش مادر بشم تا بچه م یه روزی سرشو بگیره بالا به همه یاد بده مادر بودن یعنی چی…